GELDİ Kİ OL MUHARREM'DİR!

Mâh-ı Muharrem hürmetine muhibb-i Ehl-i Beyt'e şifâ olması niyâzıyla... 

Gel Muharrem’dir Necef vâdîlerin yâd et dilâ

Yaralar aç sînen üzre tâ bilinsin mâcerâ

Karalar giy ehl-i îmânın gazâsı vaktidir

Mâtem-i Şâh-ı Şehîdânı tutup eyle bükâ

Eşkıyâdır şüphesiz Âl-i Abâ’ya zulm iden

Ol adûlardan teberrî farz-ı ayn oldı sana

Gûş idüp bu kıssa-i cân-sûzı aklın aldırır

Nîce cânın vermeye bu derd ile ehl-i vefâ

Fikr edip bu hâli insâf eyle Allâh aşkına

Zerre îmânı olan kalbinde verir mi rızâ

Ben şehîd-i Kerbelâ’nın yoluna cân vereyim

Tek o şâhın hâk-i pây-ı devletine ereyim

…

La'net ol kavm-i pelîde bunca efsûs eyledi

Rahmetinden anları Allâh me'yûs eyledi

Dâğlardır sînesinde çarh-ı gaddârın nücûm

Şol nedâmetden ki kaddin bükdi ma'kûs eyledi

Şem'-i bezm-i hânedânı haşre dek yansın deyü

Kubbe-i gerdûnı sanî' şekl-i fânûs eyledi

Sen katîl-i tîğ-ı a'dâ etdin ey zâlim felek

Ol şehi kim Fahr-ı Âlem gerdenin bûs eyledi

Kanı yerde kalmadı erişdi seyf-i intikâm

Hamdülillâh devlet-i Mervân’ı menkûs eyledi

Sînesinde cevher-i îman olan ehl-i yakîn

Mihnet-i Âl-i Resûlullâh’ı ansın ağlasın

…

Çekdiler sancâklar âşıkların ey zü'l-kerem

Pâdişehsin devletinde oldular sâhib-âlem

Haşr olunca kalb-i âşıkda çerâğındır yanar

Nâr-ı gayret şu'le-i dem âteş-i cân-sûz-ı gam

Cûş iderse şüphesiz nâr-ı cahîmi söndürür

Rûz-ı mâtem Kerbelâ’da dökülen eşk ile dem

Nola tahrîk eylese mehd-i şerîfin Cibrîl

Nûr-ı Hak’dır kurretü'l-ayn-ı habîb-i muhterem

Yârelenmiş Kerbelâ hâkinde nûr olmuş yatır

Güller açmış cism-i pâki sanma mecrûh-ı sitem

Şerha şerha sînemi mecrûh eder bu gam benim

Rûz-ı mâtem gözlerimden kan akar her dem benim

…

Sâilân-ı dergehin kıydı güşâde sad livâ

Çağrışurlar rûz-ı mâtem yâ Hüseyn-i Kerbelâ

Her biri bir Mâlik Eşter o günde ceng eder

Bendegânın kıldılar a'dâ ile nice gazâ

Ehl-i Beyt’in serveri Âl-i Resûl’ün seyyidi

Serv-i bâğ-ı lâ-fetâ sıbt-ı Habîb-i Kibriyâ

Âl u evlâdın gamıyla yandı mecrûh oldu dil

Ben dahî yansam yakılsam sîne-çâk olsam nola

Cânına la'net o kavmin kim Hüseyn’e kıydılar

Kûfe şehri yere geçsin etmediler iktidâ

Âh dest-i zâlime dûş oldu ol şâh-ı harem

Bî-vefâlardan erişdi âkıbet cevr ü sitem

Âb-ı rûyı hürmetine yaradılmışken cihân

Bir içim su vermediler Ehl-i Beyt’e zâlimân

Bir içim su içmedi bî-hûde aksun akmasun

Kâşkî nehr-i Fırât’ın yerine kan aksa kan

Âşıkânın dûd-ı âhîler ki eflâke çıkar

Sanma ebr ü yâ sehâb oldu semâda sâyebân

Gözü yaşı olsa eflâkin n'ola inen matar

Ağladı ol mâtem içün cümleten kerrûbiyân

Cân-fedâ eyle Zekâyî Şâh-ı Merdân aşkına

Cümle erbâb-ı himem terk etdiler bu yolda cân

Şehr-i ilmim dedi çün ol mefhar-i ins ü melek

Ol şehen-şâhın kapısı kelbiyim bî-reyb ü şek

MUSTAFA ZEKÂYÎ (XIX. YY.)